خطبه ي فدكيه يكي از غني ترين مواريث علمي و فرهنگي تاريخ اسلام و تشيّع به شمار مي رود كه از وجود مطهر بانوي اسلام حضرت زهرا (س) به يادگار مانده است.
اين خطبه ي شريفه با آن كه از نظر فصاحت لفظ و بلاغت معنا در نقطه ي اوج قرار دارد، مع الأسف سخني است ناشناخته و مهجور وكلامي است مظلوم به سان مظلوميت انشا كننده ي آن!
گوينده ي آزاد اين خطبه، در حالي كه هنوز چند روزي از رحلت پدر بزرگوارش سپري نگشته و داغ و درد اين اندوه عظيم بر جسم و روح وي سنگيني مي كرده است، اما از رهگذر احساس تكليف، و براي نخستين و آخرين بار، در جمع همراهان ديروزِ پدر حضور يافته، زندگي پست و دون پايه ي گذشته ي آنان در عصر جاهليت را در منظرشان ترسيم نموده از بركات و آثار مبارك رسالت باب ارجمندش سخن گفته خدمات بي نظير همسرش امام اميرالمؤمنين (ع) را نسبت به رسول خدا (ص) و امت اسلام برشمرده، گزينش جانشين ناشايسته و فرو مايه و اقبال مردم به وي را به صراحت و در كمال شجاعت نقض و نقد فرموده است…

اعطاي فدك به فاطمه (س) به دستور خداوند و به دست پيامبر (ص)

پس از فتح فدك، آيه ي «وَ آتِ ذَاالقُربي حَقَّه» نازل شد، يعني (حق خويشان را به آنها بده) .
پيامبر (ص) پرسيد: منظور چه كساني هستند و اين حق كدام هستند؟ جبرئيل از طرف خداوند عرضه داست: “فدك را به فاطمه اعطا كن".
پيامبر (ص) فاطمه را فراخواند و فرمود: از بابت مهريه ي مادرت خديجه كه در گردنم است، اين مال شخصي ام (فدك) را به تو واگذار كردم و نحله اي است براي تو و فرزندانت. پوست آهويي خواست و به علي (ع) فرمود بنويس كه: فدك نحله ايست از رسول خدا (ص) به علي و فاطمه (ع) و غلامي از رسول خدا (ص) و ام ايمن گواه آن است.

غصب فدك

چون ابوبكر بر مسند خلافت تكيه زد و از مردم بيعت گرفت و از علي (ع) و اصحاب او هم با زور بيعت گرفت ظاهرا” كار تمام شد و اشكالي در امر خلافت او به نظر نمي رسيد. عمر به ابوبكر گفت: ما كار را تمام كرديم ولي يك خطر حكومت ما را تهديد مي كند و آن بودن فدك در دست علي و زهرا (ع) است. بايد فدك از فاطمه گرفته شود و به نفع بيت المال ضبط گردد؛ چون مردم بنده ي درهم و دينارند و اگر فدك در دست علي و فاطمه (ع) باشد با توجه به درآمد سرشاري كه دارد بعيد نيست كه افرادي دور علي را بگيرند و براي ما اسباب زحمت شود. همچنين بايد خمس از آل محمد (ص) منع شود تا در مضيقه ي مالي قرار گيرند. ابوبكر پيشنهاد عمر را با طيب خاطر پذيرفت و دستور داد تا عمال فاطمه را از فدك خارج كنند و درآمد آن به نفع بيت المال ضبط شود.

ايراد خطبه ي فدكيه

عبدالله بن حسن مثني، به اسناد خود از پدران گرامي اش، كه درود خداوند بر آنان باد، چنين نقل مي كند: ابوبكر عزم خود را بر گرفتن فدك از فاطمه زهرا (س) جزم كرد. چون خبر به سمع و نظر حضرت رسيد، روسري بر سر افكند و خود را در چادري پيچيده، با گروهي از زنان قومش، در حلي كه خود را سخت مستور داشته بود، همچون پيامبر خدا (ص)_ بدون هيچ كاستي _ قدم از قدم بر مي داشت، تا اينكه بر ابوبكر وارد شد. ابوبكر در مسجد نشسته بود و گروهي از مهاجرين و انصار بر گردش حلقه زده بودند. براي دور ماندن ان حضرت از نگاه نامحرمان، مستوره اي در مسجد اويخته شد و حضرت در پس پرده قرار گرفتند. ان گاه حضرت زهرا (س) صداي خود را به ناله ي دلخراشي بلند كرد. مسجد لرزيد و حاضران به گريه افتادند. پس از آرامش و سكوت حاضران حضرت خطبه ي مشهور فدكيه را ايراد فرمود.

مضمون خطبه ي فدكيه فاطمه (س) در مسجد

خطابه ي حضرت زهرا از چند قسمت تشكيل گرديده است:
ابتداي سخن شامل حمد و ثناي الهي و شكر و سپاس نعمت هاي بي پايان او و شهادت به يگانگي خداوند و بيان عالي ترين مراتب توحيد است.
سپس به رسالت پدرش حضرت ختمي مرتبت شهادت داده و ماموريت هاي او را در دوران رسالتش كه مردم در تاريكي كفر و جهل و ستم به سر مي بردند بيان مي نمايد.
در قسمت سوم شأن و عظمت قرآن كريم را كه دستورالعمل زندگي و براي پيروانش موجب تكامل و سعادت در اين است توضيح مي دهد.
در قسمت چهارم به فلسفه ي تشريع احكام به طور اجمال اشاره مي نمايد.
در قسمت پنجم خود را به انبوه جمعيت كه در مسجد حضور داشتند معرفي كرده و خدمات و فداكاري ها و مقام والاي شوهرش را به انها تذكر مي دهد.
در قسمت ششم به حوادث پس از رحلت پيغمبر (ص) و غصب خلافت حقه ي الهيه ياشاره مي كند.
در قسمت هفتم به غصب فدك و استيضاح ابوبكر مي پردازد.
و در آخرين قسمت نيز گروه انصار را مورد گله و عتاب قرار مي دهد.

مدارك خطبه ي فدكيه حضرت زهرا (س) در مسجد مدينه

بحارالانوار جلد 29 صفحه ي 215 اين خطبه را از كتاب هاي زير نقل كرده است. مرحوم علامه مجلسي مي نويسد: اين خطبه از خطبه هاي مشهوري است كه عامه وو خاصه آن را با سندهاي فراوان در كتاب هاي خود آورده اند:
1) ابن ابي الحديد در شرح نهج البلاغه ج16ص210-213 از كتاب السقيفه و فدك تاليف ابوبكر احمد بن عبدالعزيز جوهري
2) علي بن عيسي اربلي در كشف الغمه ج1ص480-492
3) مسعودي در مروج الذهب
4) سيد مرتضي علم الهدي در كتاب شافي
5) ابوالفضل احمد بن ابي طاهر بغدادي در كتاب بلاغات النساء
6) مرحوم شيخ صدوق بخشي از خطبه را كه مرتبط به فلسفه ي احكام الهي است در علل الشرايع ذكر كرده است.
7) مرحوم شيخ مفيد در امالي
8) سيد بن طاووس در كتاب الطرائف
9) مرحوم طبرسي در كتاب احتجاج

نكاتي زيبا از قرآن

تعداد سوره ها و آيات قرآن: 114 سوره و 6236 آيه
تعداد جزء و حزب قرآن: 30 جزء و 120 حزب ( به نقلي 60 حزب)
تعداد «بسم الله الرحمن الرحيم» در قرآن: 114 مرتبه
بزرگ ترين سوره ي قرآن: سوره ي بقره
كوچك ترين سوره ي قرآن: سوره ي كوثر
بزرگ ترين آيه ي قرآن: آيه ي 282 سوره ي بقره
كوچك ترين آيه ي قرآن: آيه ي « مدهامتان» در سوره ي الرحمن
بزرگ ترين كلمه ي قرآن: «فاسقيناكموه» در آيه ي 22 سوره ي حجر
عدالت آميز ترين آيه ي قرآن: آيه ي «ان الله يامر بالعدل و الاحسان»
ترس آور ترين آيه ي قرآن: آيه ي «فمن يعمل مثقال ذره خيرا يره و من يعمل مثقال ذره شرا يره»
اميد بخش ترين آيه ي قرآن: آيه ي « قل يا عبادي الذين اسرفوا علي انفسهم لا تقنطوا من رحمه الله»
بزرگ ترين عدد در قرآن: صد هزار در سوره ي صافات آيه ي 147
عظيم ترين آيات قرآن: «بسم الله الرحمن الرحيم»
سيد آيه ها و مهم ترين آيه در قرآن: آيه الكرسي
بهترين شب در قرآن: شب قدر « ليله القدر خير من الف شهر»
بهترين نوشيدني در قرآن: شير
بهترين خوردني در قرآن: عسل
تنها ماه قمري نام برده شده در قرآن: رمضان
بزرگ ترين حيوان كه سوره اي به نامش در قرآن ذكر شده: سوره ي فيل
سوره اي كه شناسنامه و نسب نامه ي خداوند است: سوره ي اخلاص
سوره اي كه به سوره ي امام حسين(ع) معروف است: سوره ي فجر
سوره اي كه همنام يكي از فروع دين است: سوره ي حج
سوره اي كه همنام يكي از اصول دين است: سوره ي توحيد
سوره اي كه همنام قبيله ي پيامبر اكرم (ص) است: سوره ي قريش
سوره اي كه همنام يكي از غزوات پيامبر اكرم (ص) است: سوره ي احزاب
سوره اي كه همنام يكي از دانشمندان است: سوره ي لقمان
سوره اي كه همنام يكي از فلزات است: سوره ي حديد به معناي آهن
سوره اي كه همنام يكي از روزهاي هفته است: سوره ي جمعه
سوره اي كه ميان بندگان و خداوند تقسيم شده است: سوره ي حمد
سوره اي كه در آغاز آن به دو ميوه سوگند خورده شده است: سوره ي تين
سوره اي كه خلاصه ي قرآن است: سوره ي حمد
سوره اي كه معادل ثلث قرآن است: سوره ي توحيد
سوره اي كه «بسم الله الرحمن الرحيم» ندارد: سوره ي توبه

…ادامه دارد

نماز نور چشم من است. پيامبر اكرم ص

شيطان كه رانده گشت بجز يك خطا نكرد

خود  را  براي   سجده ي  آدم  رضا  نكرد

شيطان   هزار  مرتبه   بهتر   ز  بي  نماز

او  سجده  را  بر  آدم  و  اين بر خدا نكرد

اگر حوادث سه گانه ي فقر و مرض و مرگ نمي بود، بني آدم در برابر

هيچ چيز سر فرود نمي آورد.

نزهه الناظر و تنبيه الخاطر، ص80

شَهْرُ رَمَضَاَن الَّذيِ اَنْزَلْتَ فيِهِ الْقُرْآنَ

رمضان ماهي است كه خداوند، قرآن را بر پيامبر عظيم الشأ ن اسلام نازل كرد؛ پس چه زيباست كه ما نيز در اين ماه، معرفت و بينش خود را نسبت به آيات و شأن نزول و تاريخ سور آن بالا ببربم.
در اين مطلب به تاريخ نزول سور و مكيّت و مدنيّت آن ها پرداخته شده است، اميد است كه با اين اطلاعات بتوان تا حدودي به فهم شأن نزول آيات كمك شود.

اسماء سال هاي مكيه و نود سوره اي كه در مكه ي معظمه نازل شده است:

سال اوّل: سنه ي افتتاحيه، بيست و شش سوره شامل سور:
الفاتحه،النّاس، الفلق، الاخلاص، المسد، النّصر، الكافرون، الكوثر، الماعون، قريش، الفيل، الهمزه، العصر، التّكاثر، القارعه، العاديات، زلزال، العلق، التّين، انشراح، الضّحي، الليل، الشّمس، البلد، الفجر، الغاشيّه.

سال دوم: سنه ي استعلائيه، سيزده سوره شامل سور:
الاعلي، الطّارق، البروج، الانشقاق، المطفّفين، الانفطار، التّكوير، عبس( الاعمي)، النّازعات، النّبأ، المرسلات، الدهر(الانسان)، القيمه.

سال سوم: سنه ي دثاريه، هشت سوره شامل سور:
المدّثّر، المزمّل، الجنّ، نوح، المعارج، الحاقّه، القلم، الملك.

سال چهارم: سنه ي واقعيّه، هفت سوره شامل سور:
الواقعه، الرّحمن، القمر، النّجم، الطّور، الذّاريّات، ق.

سال پنجم: سنه ي احقافيه، چهارسوره شامل سور:
الاحقاف، الجاثيه، الدّخان، الزّخرف.

سال ششم: سنه ي شورائيه، چهار سوره شامل سور:
الشّوري، فصّلت، المؤمن (غافر) الزّمر.

سال هفتم: سنه ي داوديّه، پنج سوره شامل سور:
ص، الصّافات، يس، ملئكه (فاطر)، سبأ.

سال هشتم: سنه ي لاميه، چهار سوره شامل سور:
السّجده، لقمان، الرّوم، العنكبوت.

سال نهم: سنه ي طائيه، سه سوره شامل سور:
القصص، النّمل، الشّعراء.

سال دهم: سنه ي فرقانيّه، سه سوره شامل سور:
الفرقان، المؤمنون: الأنبياء.

سال يازدهم: سنه ي سامريه، چهار سوره شامل سور:
طه، مريم، الكهف، الاسراء.

سال دوازدهم: سنه ي نحليّه، پنج سوره شامل سور:
النّحل، الحجر، ابراهيم، الرّعد، يوسف.

سال سيزدهم: سنه ي هوديّه، چهار سوره شامل سور:
هود، يونس، الأعراف، الأنعام.

اسماء سال هاي مدنيه و بيست و چهار سوره اي كه در مدينه ي منوره نازل شده است:

سال اوّل: سنه ي هجريّه، چهار سوره شامل سور:
القدر، التّغابن، المنافقون، الجمعه.

سال دوم: سنه ي بدريّه، سه سوره شامل سور:
البيّنه، الصّف، الحديد.

سال سوم: سنه ي احديّه، دو سوره شامل سور:
محمّد(ص)، المجادله.

سال چهارم: سنه ي نظيرّيّه، دو سوره شامل سور:
الحشر، الممتحنه.

سال پنجم: سنه ي خندقيّه ، دو سوره شامل سور:
الحجرات، الحجّ.

سال ششم: سنه ي حديبيّه، دو سوره شامل سور:
النّساء، النّور.

سال هفتم: سنه ي خيبريّه، سه سوره شامل سور:
الطّلاق، التّحريم، الاحزاب.

سال هشتم: سنه ي فتحيّه، دو سوره شامل سور:
الفتح، الأنفال.

سال نهم: سنه ي تبوكيه، دو سوره شامل سور:
التّوبه، البقره.

سال دهم: سنه ي وداعيّه، دو سوره شامل سور:
آل عمران، المائده.

ميلاد سبط اكبر رسول(ص) ، امام مجتبي(ع) مبارك باد

مشهور آن است كه ولادت حضرت امام حسن(ع) در شب سه شنبه نيمه ي ماه مبارك رمضان سال سوم هجرت واقع شد و بعضي سال دوم گفته اند.
اسم شريف ان حضرت حسن بود و در توريه شَبَّر است زيرا كه شبر در لغت عبري حسن است و نام پسر بزرگ هارون نيز شبر بود. كنيّت آن حضرت ابو محمّد است، و القاب آن بزرگوار: سيّد و سبط و امين و حجّت و برّ و نقيّ و زكيّ و مجتبي و زاهد وارد شده است.
ابن بابويه به سند هاي معتبر از حضرت امام زين العابدين(ع) روايت كرده است: كه چون امام حسن(ع) متولد شد حضرت فاطمه(س) به حضرت امير(ع) گفت كه او را نامي بگذارد.علي(ع) گفت سبقت نمي گيرم در نام او بر حضرت رسالت(ص). پس او را در جامه ي زردي پيچيدند به خدمت حضرت رسول(ص) آوردند آن حضرت فرمود مگر من شما را نهي نكردم كه او را در جامه ي زرد نپيچيد، پس آن جامه ي زرد را انداخت و ان حضرت را در جامه ي سفيدي پيچيد.
و به روايت ديگر زبان خود را در دهان آن حضرت كرد و زبان آن حضرت را ميمكيد پس از اميرالمؤمنين پرسيد كه آيا او را نامي گذاشته اي؟ آن حضرت فرمود كه بر تو سبقت نخواهم گرفت در نام، حضرت رسول(ص) فرمود كه من نيز سبقت بر پروردگار خود نمي گيرم پس حقتعالي امر كرد به جبرئيل كه از براي محمد(ص) پسري متولد شده است برو به سوي زمين سلام مرا به او برسان و تهنيت و مبارك باد بگو و بگو كه علي نسبت به تو به منزله ي هارون است به موسي پس او را مسمّي كن به اسم پسر هارون. پس جبرئيل بر آن حضرت نازل شد و آن حضرت را مبارك باد گفت و گفت كه حقتعالي فرموده كه اين مولود را به اسم پسر هارون نام كن. حضرت فرمود كه اسم او چه بوده؟ جبرئيل گفت كه اسم او شبَّر بوده است. آن حضرت فرمود كه لغت من عربي است. جبرئيل گفت او را حسن نام كن. پس او را حسن نام نهاد .
شيخ جليل عليّ بن عيسي اربلي(ره) در كشف الغمّه روايت كرده است كه رنگ مبارك جناب امام حسن(ع) سرخ و سفيد بود و ديده هاي مباركش گشاده و بسيار سياه بود و خدّ مباركش هموار بود و برآمده نبود و خطّ موي باريكي در ميان شكم آن حضرت بود و ريش مباركش انبوه بود و موي سر خود را بلند مي گذاشت و گردن آن حضرت در نور و صفا مانند نقره ي صيقل زده بود و سرهاي استخوان آن حضرت درشت بود و ميان دوش هايش گشاده بود و ميانه بالا بود و از همه ي مردم خوش روتر بود و خضاب به سياهي مي كرد و موهايش مجعّد بود و بدن شريفش در نهايت لطافت بود.
حضرت علي(ع) روايت كرده است امام حسن(ع) از سر تا به سينه به حضرت رسالت شبيه تر بود از ساير مردم بود و جناب امام حسين(ع) در ساير بدن به آن حضرت شبيه تر بود.

برگرفته از: منتهي الآ مال تأليف حاج شيخ عباس قمي

نگاهي به زندگي گهربار حضرت خديجه(س)

حضرت خديجه(س) پانزده سال قبل از عام الفيل وشصت وهشت سال قبل ازهجرت نبوی در شهر مکه ديده به جهان گشود.

نام او خديجه، و کنيه اش «ام هند» نام پدرش « خويلد ابن اسد » ونام مادرش « فاطمه دخترزائدة بن الاصم» می باشد.

پدر ومادر خديجه(س) با چند واسطه به « لویّ بن غالب» می رسد که جدّ اعلای پيامبر خداست و مادرمادر خديجه «هاله» دختر عبدمناف از اجداد پيامبر اسلام است. بنابراين خديجه هم از طرف پدر وهم از سوی مادرش با پيامبر اسلام هم نسب می باشد.

القاب خديجه (س) قبل از اسلام بسيار بوده است :

1)حضرت خديجه (س)قبل از ولادت، درکتاب آسمانی انجيل که بر حضرت عيسی(ع) نازل شد به عنوان ـ بانوی مبارکه و همدم مريم در بهشت » ياد شده است، در آنجا که در توصيف پيامبر اسلام (ص) خطاب به عیسی چنین آمده : (نسله من مبارکة ، وهی مونس أمک فی الجنة) «نسل او ازمبارکه (بانوی پربرکت) است که همدم مادرت مريم در بهشت می باشد »

2)درعصرجاهليت که وجود زن پاکدامن بسيار کم بود، وبسياری اززنان به انحراف های عصر جاهلی آلوده بودند، حضرت خديجه به خاطر قداست و پاکی در همه ابعاد، به عنوان « طاهره» [پاک سرشت وپاک روش]خوانده می شد.

3)شخصيت خديجه در همان عصر آن چنان چشمگير و مورد احترام خاص وعام بود که اورا با عنوان «سيده نسوان» [سرور زنان ] می خواندند.

حضرت خديجه(س) نخستين ام المؤمنين است که در قرآن مجيد به عنوان يکی از زنان پيامبر مورد توجه است، وبه طور شخصی نيز در سوره «ضحی» آيه ي هشتم به نام واوصاف او اشاره گرديده است.

حضرت خديجه(س) نخستين زني بود که به پيامبري حضرت محمد(ص) ايمان آورد و اولين بانويي بود که همراه امام علي(ع) با پيامبر به نماز ايستاد و پيشاني بندگي بر خاک ساييد. ازدواج مبارک خديجه با وجود مبارک و نازنين حضرت محمّد (ص) هنگامي بود که 25 سال از عمر شريف پيامبر(ص) و چهل سال از عمر حضرت خديجه(س) مي ‏گذشت.

در تعداد فرزندان حضرت خديجه، ميان مورخان اختلاف است. به‏ گفته ي مشهور: ثمره ازدواج رسول خدا و خديجه، شش فرزند بود:

هاشم، عبدالله به اين دو«طاهر» و «طيب‏» مي ‏گفتند ، رقيه ، زينب ، ام کلثوم ، فاطمه.

رقيه بزرگ ترين دخترانش بود و زينب، ام کلثوم و فاطمه به ترتيب پس از رقيه قرار داشتند. پسران خديجه پيش از بعثت ‏پيامبر(ص)، بدرود زندگي گفتند. ولي دخترانش، نبوت پيامبر(ص) را درک کردند. گروهي از محققان معتقدند: قاسم و همه دختران رسول خدا(ص) پس از بعثت ‏به دنيا آمدند و چند روز پس از پيامبر خدا(ص) به‏ مدينه هجرت کردند.

از فضيلت ‏هاي حضرت خديجه(س)، مقامي است در بهشت که از سوي خداوند به ايشان وعده داده شده است. پيامبراکرم(ص) نيز بارها اين مسأله را به خديجه بشارت مي ‏داد و مي ‏فرمود: «در بهشت، خانه‏ اي داري که در آن رنج و سختي نمي ‏بيني.»

امام صادق(ع) نيز مي ‏فرمايد: هنگامي که خديجه وفات يافت، فاطمه خردسال بي ‏تابي مي‏ کرد و گرد پدرش مي‏ گشت و سراغ مادر را از او مي ‏گرفت. پيامبر از اين حالت دخت کوچکش بيشتر محزون مي ‏شد و دنبال راهي بود تا او را آرام کند. فاطمه هم چنان بي ‏تابي مي‏ کرد تا اين که جبرئيل بر پيامبر نازل شد و فرمود: «به فاطمه سلام برسان و بگو مادرت در بهشت خانه‏اي کنار آسيه، همسر فرعون و مريم، دختر عمران نشسته است.» هنگامي که فاطمه اين سخن را شنيد، آرام گرفت و ديگر بي ‏تابي نکرد.

خديجه در سن 65 سالگي در ماه رمضان سال دهم بعثت در خارج ازشعب ابوطالب جان به جان آفرين تسليم کرد. پيغمبر خدا(ص) شخصا خديجه را غسل داد، حنوط کرد و با همان پارچه‏اي که جبرئيل از طرف خداوند عزوجل براي خديجه آورده بود، کفن کرد. رسول ‏خدا(ص) شخصا درون قبر رفت، سپس خديجه را در خاک نهاد و آن گاه سنگ لحد را در جاي خويش استوار ساخت.

در کتاب «الخصائص الفاطمیه» نقل شده : طبق روايت مشهور هنگامی که حضرت خديجه رحلت کرد، فرشتگان رحمت از جانب خداوند کفن مخصوصی برای خديجه نزد رسول خدا آوردند و اين علاوه بر اينکه مايه برکت برای خديجه بود، مايه ي تسلی خاطر رسول خدا گرديد. وبه اين عنوان تقدير وتجليل جالبی از طرف خداوند براي حضرت خديجه به عمل آمد.

پيامبر اکرم پيکر مطهرحضرت خديجه را با آن کفن پوشانيد. سپس جنازه او را با همراهان به سوی قبرستان معلی بردند تا در کنار مادرش حضرت آمنه به خاک بسپارند . درآنجا قبری برای حضرت خديجه آماده کردند، رسول خدا درميان آن قبر رفت و خوابيد ، سپس بيرون آمد وآن گوهر پاک را در آنجا به خاک سپرد.

نكاتي در باب صلوات

چه خوب است كه انسان هميشه اهل صلوات، باشد. چرا كه پيامبر نيز دائم الصلوات، بوده است.
چه خوب است كه هميشه زبان انسان مشغول ذكر صلوات باشد و فضاي جامعه و محيط كار خود را معطّر به صلوات نماييم.
با ذكر صلوات، غم و اندوه و حزن را از خود دور كنيد.
با يك صلوات، نوري در بهشت براي خود بيافرينيد.
با يك صلوات گناهان خود را پاك و تولدي ديگر براي خود به وجود آوريد.
با يك صلوات پاداش هفتاد و دو شهيد را براي خود ثبت نماييد.
با يك صلوات ده حسنه براي خود ثبت كنيد.
صلوات، بهترين هديه از طرف خداوند براي انسان است.
صلوات، تحفه اي از بهشت است.
صلوات، روح را جلا مي دهد.
صلوات، عطري است كه دهان انسان را خوشبو مي كند.
صلوات، نوري در بهشت است.
صلوات، نور پل صراط است.
صلوات، شفيع انسان است.
صلوات، ذكر الهي است.
صلوات، موجب كمال نماز است.
صلوات، موجب كمال دعا و استجابت آن مي شود.
صلوات، موجب تقرب انسان است.
صلوات، رمز ديدن پيامبر در خواب است.
صلوات، سپري در مقابل آتش جهنم است.
صلوات، انيس انسان در عالم برزخ و قيامت است.
صلوات، جواز عبور انسان به بهشت است.
صلوات، انسان را در سه عالم بيمه مي كند.
صلوات، از جانب خداوند رحمت است و از سوي فرشتگان پاك كردن گناهان و از طرف مردم دعا است.
صلوات، برترين عمل در روز قيامت است.
صلوات، سنگين ترين چيزي است كه در قيامت بر ميزان عرضه مي شود.
صلوات، محبوب ترين عمل است.
صلوات، گناهان را از بين مي برد.
صلوات، فقر و نفاق را از بين مي برد.
صلوات، بهترين داروي معنوي است.   
محاسبه ي ثواب صلوات
رسول خدا(ص) فرمود: در معراج، ملكي را ديدم كه هزار هزار دست دارد(يعني يك ميليون) و هر دستي هزار هزار انگشت دارد و هر انگشتي هزار هزار بند دارد. ان ملك گفت: من حساب دانه هاي قطرات باران را مي دانم كه چند تا در صحرا و چند دانه در دريا مي بارد. تعداد قطرات باران را از ابتداي خلقت تا حال را مي دانم، ولي حسابي است كه من از محاسبه ي آن عاجزم. رسول خدا(ص) فرمود: چيست؟ عرض كرد: هر گاه جماعتي از امت تو با هم باشند و با هم بر تو صلوات بفرستند، من از محاسبه ي ثواب صلوات عاجزم.