نگاهي به زندگي گهربار حضرت خديجه(س)

حضرت خديجه(س) پانزده سال قبل از عام الفيل وشصت وهشت سال قبل ازهجرت نبوی در شهر مکه ديده به جهان گشود.

نام او خديجه، و کنيه اش «ام هند» نام پدرش « خويلد ابن اسد » ونام مادرش « فاطمه دخترزائدة بن الاصم» می باشد.

پدر ومادر خديجه(س) با چند واسطه به « لویّ بن غالب» می رسد که جدّ اعلای پيامبر خداست و مادرمادر خديجه «هاله» دختر عبدمناف از اجداد پيامبر اسلام است. بنابراين خديجه هم از طرف پدر وهم از سوی مادرش با پيامبر اسلام هم نسب می باشد.

القاب خديجه (س) قبل از اسلام بسيار بوده است :

1)حضرت خديجه (س)قبل از ولادت، درکتاب آسمانی انجيل که بر حضرت عيسی(ع) نازل شد به عنوان ـ بانوی مبارکه و همدم مريم در بهشت » ياد شده است، در آنجا که در توصيف پيامبر اسلام (ص) خطاب به عیسی چنین آمده : (نسله من مبارکة ، وهی مونس أمک فی الجنة) «نسل او ازمبارکه (بانوی پربرکت) است که همدم مادرت مريم در بهشت می باشد »

2)درعصرجاهليت که وجود زن پاکدامن بسيار کم بود، وبسياری اززنان به انحراف های عصر جاهلی آلوده بودند، حضرت خديجه به خاطر قداست و پاکی در همه ابعاد، به عنوان « طاهره» [پاک سرشت وپاک روش]خوانده می شد.

3)شخصيت خديجه در همان عصر آن چنان چشمگير و مورد احترام خاص وعام بود که اورا با عنوان «سيده نسوان» [سرور زنان ] می خواندند.

حضرت خديجه(س) نخستين ام المؤمنين است که در قرآن مجيد به عنوان يکی از زنان پيامبر مورد توجه است، وبه طور شخصی نيز در سوره «ضحی» آيه ي هشتم به نام واوصاف او اشاره گرديده است.

حضرت خديجه(س) نخستين زني بود که به پيامبري حضرت محمد(ص) ايمان آورد و اولين بانويي بود که همراه امام علي(ع) با پيامبر به نماز ايستاد و پيشاني بندگي بر خاک ساييد. ازدواج مبارک خديجه با وجود مبارک و نازنين حضرت محمّد (ص) هنگامي بود که 25 سال از عمر شريف پيامبر(ص) و چهل سال از عمر حضرت خديجه(س) مي ‏گذشت.

در تعداد فرزندان حضرت خديجه، ميان مورخان اختلاف است. به‏ گفته ي مشهور: ثمره ازدواج رسول خدا و خديجه، شش فرزند بود:

هاشم، عبدالله به اين دو«طاهر» و «طيب‏» مي ‏گفتند ، رقيه ، زينب ، ام کلثوم ، فاطمه.

رقيه بزرگ ترين دخترانش بود و زينب، ام کلثوم و فاطمه به ترتيب پس از رقيه قرار داشتند. پسران خديجه پيش از بعثت ‏پيامبر(ص)، بدرود زندگي گفتند. ولي دخترانش، نبوت پيامبر(ص) را درک کردند. گروهي از محققان معتقدند: قاسم و همه دختران رسول خدا(ص) پس از بعثت ‏به دنيا آمدند و چند روز پس از پيامبر خدا(ص) به‏ مدينه هجرت کردند.

از فضيلت ‏هاي حضرت خديجه(س)، مقامي است در بهشت که از سوي خداوند به ايشان وعده داده شده است. پيامبراکرم(ص) نيز بارها اين مسأله را به خديجه بشارت مي ‏داد و مي ‏فرمود: «در بهشت، خانه‏ اي داري که در آن رنج و سختي نمي ‏بيني.»

امام صادق(ع) نيز مي ‏فرمايد: هنگامي که خديجه وفات يافت، فاطمه خردسال بي ‏تابي مي‏ کرد و گرد پدرش مي‏ گشت و سراغ مادر را از او مي ‏گرفت. پيامبر از اين حالت دخت کوچکش بيشتر محزون مي ‏شد و دنبال راهي بود تا او را آرام کند. فاطمه هم چنان بي ‏تابي مي‏ کرد تا اين که جبرئيل بر پيامبر نازل شد و فرمود: «به فاطمه سلام برسان و بگو مادرت در بهشت خانه‏اي کنار آسيه، همسر فرعون و مريم، دختر عمران نشسته است.» هنگامي که فاطمه اين سخن را شنيد، آرام گرفت و ديگر بي ‏تابي نکرد.

خديجه در سن 65 سالگي در ماه رمضان سال دهم بعثت در خارج ازشعب ابوطالب جان به جان آفرين تسليم کرد. پيغمبر خدا(ص) شخصا خديجه را غسل داد، حنوط کرد و با همان پارچه‏اي که جبرئيل از طرف خداوند عزوجل براي خديجه آورده بود، کفن کرد. رسول ‏خدا(ص) شخصا درون قبر رفت، سپس خديجه را در خاک نهاد و آن گاه سنگ لحد را در جاي خويش استوار ساخت.

در کتاب «الخصائص الفاطمیه» نقل شده : طبق روايت مشهور هنگامی که حضرت خديجه رحلت کرد، فرشتگان رحمت از جانب خداوند کفن مخصوصی برای خديجه نزد رسول خدا آوردند و اين علاوه بر اينکه مايه برکت برای خديجه بود، مايه ي تسلی خاطر رسول خدا گرديد. وبه اين عنوان تقدير وتجليل جالبی از طرف خداوند براي حضرت خديجه به عمل آمد.

پيامبر اکرم پيکر مطهرحضرت خديجه را با آن کفن پوشانيد. سپس جنازه او را با همراهان به سوی قبرستان معلی بردند تا در کنار مادرش حضرت آمنه به خاک بسپارند . درآنجا قبری برای حضرت خديجه آماده کردند، رسول خدا درميان آن قبر رفت و خوابيد ، سپس بيرون آمد وآن گوهر پاک را در آنجا به خاک سپرد.