مرد غريب

يك مرد غريب و اينهمه سوز و گداز                با چاه كند، زمزمه و راز و نياز

فرياد  برون  آيد اگر از دلِ  چاه گويد               كه غريب مانده گنجينه ي راز

سروده: محمّدرضا رضائي زاده (معمار)

شهادت مولي الموحدين، امام راستين، محور عدل و عبادت علي ابن ابي طالب(ع) بر تمام شيعيان تسليت باد.

الا اي مسجد كوفه

اَلا    اي    مسجدِ  كوفه   چرا  مولا   نمي آيد      چه  شد  ديگر  خدايا غمگسارِِ ما نمي آيد

درونِ  مسجدِ  كوفه  همه جمعند  و مي گويند     به  آه  و   ناله  و  زاري،  چرا مولا نمي آيد

گشا سجاده، اي قنبر در اين محرابِ غرق خون    نِگر  سجّاده   خونين   و  چرا مولا نمي آيد

فضاي  مسجدِ كوفه  پر از  غم  گشته اي يارب    براي     خواندنِ     قرآن،  چرا مولا نمي آيد

ندايِ  قَدْ قُتِلْ  آمد   به   سوي   مسجدِ   كوفه    كه شد مقتولِ تيغِ  كين، چرا مولا نمي آيد

يتيمي  سر  به بستر  زار مي گريد كه اي مادر    به   ديدارِِ   منِ  غمگين، چرا مولا نمي آيد

شَبَسْتُ و  از  خرابه  ناله ي  جانسوز مي آيد    كه شب از نيمه بُگذشت وچرا مولا نمي آيد

بِنال  از سوزِ دل (معمار) و برگو با دو صد افغان    كه  شد عباس  بي  بابا، چرا مولا نمي آيد

علي  در  بسترِ  مرگست  و زينب زار مي نالد   حسن گريان،حسين نالان،چرا مولا نمي آيد

سروده: محمّدرضا رضائي زاده (معمار)

شَهْرُ رَمَضَاَن الَّذيِ اَنْزَلْتَ فيِهِ الْقُرْآنَ

رمضان ماهي است كه خداوند، قرآن را بر پيامبر عظيم الشأ ن اسلام نازل كرد؛ پس چه زيباست كه ما نيز در اين ماه، معرفت و بينش خود را نسبت به آيات و شأن نزول و تاريخ سور آن بالا ببربم.
در اين مطلب به تاريخ نزول سور و مكيّت و مدنيّت آن ها پرداخته شده است، اميد است كه با اين اطلاعات بتوان تا حدودي به فهم شأن نزول آيات كمك شود.

اسماء سال هاي مكيه و نود سوره اي كه در مكه ي معظمه نازل شده است:

سال اوّل: سنه ي افتتاحيه، بيست و شش سوره شامل سور:
الفاتحه،النّاس، الفلق، الاخلاص، المسد، النّصر، الكافرون، الكوثر، الماعون، قريش، الفيل، الهمزه، العصر، التّكاثر، القارعه، العاديات، زلزال، العلق، التّين، انشراح، الضّحي، الليل، الشّمس، البلد، الفجر، الغاشيّه.

سال دوم: سنه ي استعلائيه، سيزده سوره شامل سور:
الاعلي، الطّارق، البروج، الانشقاق، المطفّفين، الانفطار، التّكوير، عبس( الاعمي)، النّازعات، النّبأ، المرسلات، الدهر(الانسان)، القيمه.

سال سوم: سنه ي دثاريه، هشت سوره شامل سور:
المدّثّر، المزمّل، الجنّ، نوح، المعارج، الحاقّه، القلم، الملك.

سال چهارم: سنه ي واقعيّه، هفت سوره شامل سور:
الواقعه، الرّحمن، القمر، النّجم، الطّور، الذّاريّات، ق.

سال پنجم: سنه ي احقافيه، چهارسوره شامل سور:
الاحقاف، الجاثيه، الدّخان، الزّخرف.

سال ششم: سنه ي شورائيه، چهار سوره شامل سور:
الشّوري، فصّلت، المؤمن (غافر) الزّمر.

سال هفتم: سنه ي داوديّه، پنج سوره شامل سور:
ص، الصّافات، يس، ملئكه (فاطر)، سبأ.

سال هشتم: سنه ي لاميه، چهار سوره شامل سور:
السّجده، لقمان، الرّوم، العنكبوت.

سال نهم: سنه ي طائيه، سه سوره شامل سور:
القصص، النّمل، الشّعراء.

سال دهم: سنه ي فرقانيّه، سه سوره شامل سور:
الفرقان، المؤمنون: الأنبياء.

سال يازدهم: سنه ي سامريه، چهار سوره شامل سور:
طه، مريم، الكهف، الاسراء.

سال دوازدهم: سنه ي نحليّه، پنج سوره شامل سور:
النّحل، الحجر، ابراهيم، الرّعد، يوسف.

سال سيزدهم: سنه ي هوديّه، چهار سوره شامل سور:
هود، يونس، الأعراف، الأنعام.

اسماء سال هاي مدنيه و بيست و چهار سوره اي كه در مدينه ي منوره نازل شده است:

سال اوّل: سنه ي هجريّه، چهار سوره شامل سور:
القدر، التّغابن، المنافقون، الجمعه.

سال دوم: سنه ي بدريّه، سه سوره شامل سور:
البيّنه، الصّف، الحديد.

سال سوم: سنه ي احديّه، دو سوره شامل سور:
محمّد(ص)، المجادله.

سال چهارم: سنه ي نظيرّيّه، دو سوره شامل سور:
الحشر، الممتحنه.

سال پنجم: سنه ي خندقيّه ، دو سوره شامل سور:
الحجرات، الحجّ.

سال ششم: سنه ي حديبيّه، دو سوره شامل سور:
النّساء، النّور.

سال هفتم: سنه ي خيبريّه، سه سوره شامل سور:
الطّلاق، التّحريم، الاحزاب.

سال هشتم: سنه ي فتحيّه، دو سوره شامل سور:
الفتح، الأنفال.

سال نهم: سنه ي تبوكيه، دو سوره شامل سور:
التّوبه، البقره.

سال دهم: سنه ي وداعيّه، دو سوره شامل سور:
آل عمران، المائده.

ميلاد سبط اكبر رسول(ص) ، امام مجتبي(ع) مبارك باد

مشهور آن است كه ولادت حضرت امام حسن(ع) در شب سه شنبه نيمه ي ماه مبارك رمضان سال سوم هجرت واقع شد و بعضي سال دوم گفته اند.
اسم شريف ان حضرت حسن بود و در توريه شَبَّر است زيرا كه شبر در لغت عبري حسن است و نام پسر بزرگ هارون نيز شبر بود. كنيّت آن حضرت ابو محمّد است، و القاب آن بزرگوار: سيّد و سبط و امين و حجّت و برّ و نقيّ و زكيّ و مجتبي و زاهد وارد شده است.
ابن بابويه به سند هاي معتبر از حضرت امام زين العابدين(ع) روايت كرده است: كه چون امام حسن(ع) متولد شد حضرت فاطمه(س) به حضرت امير(ع) گفت كه او را نامي بگذارد.علي(ع) گفت سبقت نمي گيرم در نام او بر حضرت رسالت(ص). پس او را در جامه ي زردي پيچيدند به خدمت حضرت رسول(ص) آوردند آن حضرت فرمود مگر من شما را نهي نكردم كه او را در جامه ي زرد نپيچيد، پس آن جامه ي زرد را انداخت و ان حضرت را در جامه ي سفيدي پيچيد.
و به روايت ديگر زبان خود را در دهان آن حضرت كرد و زبان آن حضرت را ميمكيد پس از اميرالمؤمنين پرسيد كه آيا او را نامي گذاشته اي؟ آن حضرت فرمود كه بر تو سبقت نخواهم گرفت در نام، حضرت رسول(ص) فرمود كه من نيز سبقت بر پروردگار خود نمي گيرم پس حقتعالي امر كرد به جبرئيل كه از براي محمد(ص) پسري متولد شده است برو به سوي زمين سلام مرا به او برسان و تهنيت و مبارك باد بگو و بگو كه علي نسبت به تو به منزله ي هارون است به موسي پس او را مسمّي كن به اسم پسر هارون. پس جبرئيل بر آن حضرت نازل شد و آن حضرت را مبارك باد گفت و گفت كه حقتعالي فرموده كه اين مولود را به اسم پسر هارون نام كن. حضرت فرمود كه اسم او چه بوده؟ جبرئيل گفت كه اسم او شبَّر بوده است. آن حضرت فرمود كه لغت من عربي است. جبرئيل گفت او را حسن نام كن. پس او را حسن نام نهاد .
شيخ جليل عليّ بن عيسي اربلي(ره) در كشف الغمّه روايت كرده است كه رنگ مبارك جناب امام حسن(ع) سرخ و سفيد بود و ديده هاي مباركش گشاده و بسيار سياه بود و خدّ مباركش هموار بود و برآمده نبود و خطّ موي باريكي در ميان شكم آن حضرت بود و ريش مباركش انبوه بود و موي سر خود را بلند مي گذاشت و گردن آن حضرت در نور و صفا مانند نقره ي صيقل زده بود و سرهاي استخوان آن حضرت درشت بود و ميان دوش هايش گشاده بود و ميانه بالا بود و از همه ي مردم خوش روتر بود و خضاب به سياهي مي كرد و موهايش مجعّد بود و بدن شريفش در نهايت لطافت بود.
حضرت علي(ع) روايت كرده است امام حسن(ع) از سر تا به سينه به حضرت رسالت شبيه تر بود از ساير مردم بود و جناب امام حسين(ع) در ساير بدن به آن حضرت شبيه تر بود.

برگرفته از: منتهي الآ مال تأليف حاج شيخ عباس قمي